Seyfert-stelsels

Seyfert-stelsels zijn sterrenstelsels die genoemd zijn naar de Amerikaanse sterrenkundige Carl K. Seyfert (1911-1960) die dit type sterrenstelsels in 1943 als eerste beschreef. Seyfert stelsels hebben een extreem heldere kern. In een gebied dat minder dan honderd keer zo groot is als het zonnestelsel, wordt evenveel energie geproduceerd als in ons hele Melk wegstelsel; soms zelfs wel twintig of dertig keer zoveel.

Toch komen Seyfert-stelsels naar verhouding veel voor: zij maken ongeveer tien procent van de helderste stelsels uit.

Een bekend voorbeeld van een Seyfert-stelsel is NGC 1068.

Dit sterrenstelsel staat op een afstand van ongeveer 60 miljoen lichtjaar. Opnamen van de Hubble Space Telescope
laten zien dat vanuit de kern van dit stelsel heet gas wordt weggeblazen in twee tegenovergestelde richtingen.

De meeste sterrenkundigen nemen aan dat zich in de kern van een Seyfert-stelsel een superzwaar zwart gat bevindt dat stof, gas en soms zelfs complete sterren naar binnen zuigt.

Materie die in het zwarte gat valt wordt enorm sterk verhit.

Hierdoor zendt het ultraviolette- en röntgenstraling uit. Deze straling is zeer energierijk. Door die geweldige energie productie kunnen verder weg gelegen gaswolken verhit en weg geblazen worden.