Claudius Ptolemaeus

Claudius Ptolemaeus

Claudius Ptolemaeus was een beroemd Grieks sterrenkundige, geograaf, wiskundige en muziektheoreticus die leefde in Alexandrië van 87 tot 150 na Christus. Zijn belangrijkste werk schreef hij in het jaar 137 onder de naam « Megalè suntaxis tès astronomias». Dat betekent: «Grote verhandeling over de sterrenkunde». Dit werk bestaat uit maar liefst 13 delen. Het geeft een compleet overzicht van de sterrenkunde in de Oudheid.

Ook bevat het werk de oudst bekende catalogus van helderheden van meer dan duizend sterren alsmede 48 namen van sterren beelden die heden ten dage nog steeds worden gebruikt.

In de negende eeuw werd dit werk vanuit het Grieks in het Arabisch vertaald. Onder zijn Arabische titel « Almagest» dat «grootste» betekent, is dit werk wereldberoemd geworden. In de 12e eeuw volgde nog een Latijnse vertaling. Tot in de 16e eeuw is de Almagest het belangrijkste sterrenkundige werk geweest. Het geeft een compleet overzicht van de sterrenkunde in de Oudheid.

Ptolemaeus dacht dat de aarde in het middelpunt van het heelal stond. De zon, planeten en sterren zouden om de aarde heen bewegen. Dit wereldbeeld noemen we het geocentrische wereld beeld omdat de aarde (geo is het Griekse woord voor aarde) hierin centraal staat.

Tegenwoordig weten we dat niet de aarde maar de zon een centrale plaats in het zonnestelsel inneemt en dat alle planeten om de zon bewegen. Dit wereldbeeld noemen we het heliocentrische wereldbeeld (helios is het Griekse woord voor zon).

Ptolemaeus heeft nog veel meer wetenschappelijke boeken geschreven. Zijn «Geographia», een gids voor het maken van kaarten, heeft grote invloed gehad. Niet alleen op ontdek kingsreizen, maar ook op de cartografie. Dat is de weten schap die betrekking heeft op geografische kaarten en haar vervaardiging.

Andere werken van Ptolemaeus waarin wiskundige hulpmiddelen voor de astronomie behandeld worden zijn «Analemna, Planis phaerium» en «Hypotheses planetarum» dat over de beweging van de planeten gaat. Zijn «Optica» bevat onder meer metingen over lichtbreking en zijn «Harmonica» vormt een van de belangrijkste bronnen voor de kennis van de antieke muziektheorie.